هرچه که هست، بگذریم. خدانگهدار

هدف های کوتاه مدت، از چیزهایی که زندگی رو جلو می بره. انجام دادن یه کار بدون گرفتن جواب لحظه ای همون مرگ عه. برای داشتن انگیزه باید فیدبک گرفت. همیشه در کنار یک هدف دراز مدت هدف های کوتاه مدت هستن. اما چیزی که اتفاق افتاده اینه که یه روز می بینی هیچ هدف دراز مدتی وجود نداره. دوره اون هدف های کوتاه مدتت گذشته و مهلت و زمانت رو به پایانه. نمیخواهی با این اتفاق ترسناک مواجه شی، سعی می کنی فرار کنی. مدام در حال مخفی شدن و روبرو نشدن باهاش هستی و این منتقل به بقیه چیزهای زندگیت هم میشه. گاهی بهش فکر می کنی اما نمیتونی تشخیص بدی چی درسته و چی تو میخواهی. میدونی که مساله انتخاب تو نیست. اهمیتی نداره چه انتخابی می کنی. چون ته مسیر ها رو که می بینی، تفاوتی نیست. این بی حس شدن به خاطر اینه که دیگه خودت رو نیازمند نمیدونی. نیاز عامل عه . نیاز حواب سوال "چرا?" است.

شجاعت، انتخاب کردن نیست، انجام دادنشه. به قول نیگا : موضوع فقط برداشتن قدمه. فرض کن هشتاد سالته چیزی هست که بهش افتخار کنی؟ اصلا چرا باید باشه؟ یه دستاورد نمیتونه جواب این سوال باشه، تلاش کردن میتونه جوابش باشه. نگاه کردن به آخر معنایی نمیده. مهم هم نیست. چیزی که اذیت می کنه همین  عقب انداختنه. تجربه، درک کردن و زندگی کردن رو عقب میندازیم برای زمانی که به قله برسیم، قله یه نقطه است و لحظه ای تموم می شه.